Rozdział 117.

Został tydzień do ślubu, w garderobie wiszą nasze stroje w ochroniaczach. Moja mała Lily na kupioną sukienkę. Cara odwiedza mnie codziennie, gdy Louis gdzieś wychodzi załatwiać kolejne sprawy związane ze ślubem.  Jest już w szóstym miesiącu ciąży, chodzi z dużym brzuszkiem, Harry każe jej odpoczywać jak najwięcej, ale ona ma zbyt dużo energii, żeby leżeć plackiem. Uwielbia biegać za swoim synkiem.
Jeżeli chodzi o mnie to... Czuję się dobrze... Nie mam tak częstych bólów głowy jak kiedyś, ale od pewnego czasu znów wróciły mdłości. Usiadłam na leżaku, a słońce wygrzewało moją skórę. Nathan biegał za Lily dookoła piaskownicy. Cara usiadła obok, założyła na nos okulary. Rozmawiałyśmy o nadchodzącym wydarzeniu. Louis wrócił z Urzędu Stanu Cywilnego.
-Załatwiłeś wszystko?- spytałam.
-Tak.
-To dobrze..- pocałowałam go.
Poczułam nagłe zmęczenie i przeprosiłam przyjaciółkę. Weszłam na pierwszy stopień i poczułam silny uścisk w głowie, przeszłam kolejne dwa stopnie i jeszcze dwa, gdy ból stał się tak mocny, że straciłam panowanie nad ciałem. Spadłam w dół.

Kilka godzin później...
Słyszałam, nic nie mogłam powiedzieć, nie czułam swojego ciała, ale byłam świadoma...
Nie, ale przecież ona się dobrze czuła, my mieliśmy mieć w przyszłym tygodniu ślub... Nie, pani sobie żartuje...
Proszę pana, nie wiem dlaczego jej stan tak gwałtownie się pogorszył… Robimy badania przez cały czas…
Czy ona wyjdzie z tego?
Obawiam się, że nie…
Co mogę zrobić…- spytał łamiącym głosem.
Czekać, aż się obudzi.
Usłyszałam cichy dźwięk przysuwanego krzesła. Poczułam lekki dotyk na mojej dłoni i pocałunek w nią.
Wszystko będzie dobrze, bez względu jak bardzo miałoby być źle.

Te słowa utkwiły mi w pamięci i odbijały się echem. Próbowałam otworzyć powieki, ale zwyczajnie nie miałam siły, a poza tym głowa mi kołatała jak cholera, a ból wypalał mózg. Zasnęłam.

…

Ale to już 28 godzin, jak się nie obudziła…

Widocznie organizm walczy… Podamy jej leki…

Po chuj te leki, one nic nie dają…- mówił podniesionym tonem.

Robimy co możemy, naprawdę…

Macie w dupie ją, już dawno by się wybudziła.

Nie, ma podane silne leki, to bardzo dobrze, że śpi, leki działają, nie boli ją przynajmniej.

Jasne- pomyślałam- głowa mi pulsuje, czuje jak skroń ma już temperaturę około 50 stopni. Pozdro…

…

To jest nie do pomyślenia…- mówił głos mojej mamy.

Nie rozumiem czemu ona się nie budzi- mówił Louis

Lekarze mówią, że dobrze że śpi…- odezwała się Cara

Proszę państwa, mam dla państwa dobrą wiadomość… Po skonsultowaniu się z Nowojorskim Instytutem Onkologicznym, Camille przejdzie operację wycięcia guza, będzie to bardzo skomplikowane, ale mam nadzieję, że nam się uda. Operacja planowo ma się odbyć dziś w godzinach wieczornych.

Nagle zaczęła mnie rozpierać energia, po usłyszeniu tego pragnęłam jak najszybciej zobaczyć moją rodzinę. Otworzyłam oczy i oślepiły mnie światła jarzeniowe. Pielęgniarka zawołała lekarkę, która wnet przybiegła.

Camille, jak się czujesz?

Dobrze.- szepnęłam.

Będziesz miała operację wieczorem.

Kiwnęłam lekko głową.

Kto jest na korytarzu?- spytałam.

Twój narzeczony, przyjaciółka z mężem, rodzice, brat z żoną, czterej mężczyźni, twoja córka i jakiś mały chłopiec.

Która jest godzina?

17:35.

Może pani poprosić moją mamę.

Tak.

Mama weszła do środka.

-Córciu, jak się czujesz?

-Dobrze…

[LINK] Koniecznie puść ten link, muzyka w tle!!!

Porozmawiałam z nią i w pewnym sensie pożegnałam, poprosiłam, że gdyby co, żeby pomagała Louisowi z Lily.

Potem do sali wszedł Niall. Następnie Liam z Dani. Zayn z Perrie. Little mix. Przyjechał James. I mój brat z Kristen. Wszyscy płakali…

Nie wiem, czemu…

Potem wszedł Harry. Złapałam go za dłoń.

-Pamiętaj, że masz się opiekować Carą i waszymi dziećmi, dbaj o nie…

Uśmiechnęłam się lekko, ale miał tak strasznie zapłakane oczy.

-Dlaczego moja siostra mnie zostawia…- powiedział.

-Twoja siostra to Gemma.

-Ty jesteś moją drugą siostrą.

Poleciała mi łza.

-Nie możesz mnie zostawiać, kto będzie mnie godził z Carą…

-Dacie sobie rade.

-Cam… Nie wiem jak ci podziękować za te wszystkie 24 lata…

-To ja nie wiem, jak ci dziękować…

Pocałował moją dłoń.

-Zawsze cię kochałem jako siostrę i zawsze kochać będę.

-Ja ciebie też kocham braciszku…

Harry przytulił moją dłoń do jego policzka, pogłaskałam go kciukiem. Do sali weszła Cara.

-Kotku, zostawisz nas same?- spytała.

-Tak…- pocałował mnie w policzek i wyszedł.

Usiadła obok, mój wzrok powędrował na jej brzuch.

-Wiesz już jaka płeć?

-Tak…- mówiła przez łzy.

-Jaka?- spytałam.

-Będziemy mieć córkę.

-Już wiecie jak będzie miała na imię?

-Tak…

-Jak?

-Rosie.

Popatrzyłam w jej czarne oczy, z których wypłynęła kolejna porcja łez.

-Czemu nie chcesz zostać ze mną? Tu…

-Chcę, ale nie mogę…

Złapała za moją dłoń.

-Obiecaj mi coś…- powiedziałam.

-Tak?

-Obiecaj mi, że moja córka nigdy o mnie nie zapomni, choćby Louis znalazł sobie inną, to ona nigdy nie zapomni swojej prawdziwej matki…

-Obiecuję…

Włożyła mi w dłoń słonika, którego jakiś czas temu zwróciła mi.

-Miej go podczas operacji Camille.

Kiwnęłam głową.

-Obiecuję.

Pocałowała mnie w czoło i w policzek.

Wyszła.

Usadowiłam się bardziej w łóżku.

Louis i Lily weszli do środka.

-Mama…- dziewczynka usiadła mi na łóżku i dała mi całuska. Lou usiadł na stołku.

Nic nie mówił. Patrzył mi w oczy. Wypalał w nich dziurę bólu, tęsknoty i cierpienia. Lily usiadła Louisowi na kolanie. Ujął moją dłoń w swoją dłoń i poczułam ciepłe kropelki łez z jego oczu. Lily przyglądała nam się. Nagle w oknie ujrzała białego gołąbka, który oparł główkę.

Mała zeskoczyła z krzesła i podeszła do niego, lekko pukając w szybkę. Zaśmiała się melodyjnie. Ptak odleciał, a na salę weszła pielęgniarka, która oświadczyła, że muszą mnie przygotować do operacji.

Poprosiłam o minutę. Pocałowałam małą w główkę, a potem w ustka.

-Nie zostawiaj mnie… Proszę…

Płakał.

-Zawsze będę z Tobą, bez względu na to, czy będę na ziemi, czy nie… Zawsze będę chroniła ciebie i Lily, choćby nie wiem co…

-Kocham cię tak mocno…

-Ja ciebie też.

Pocałował mnie namiętnie w usta.

-Obiecuję ci, że jeśli operacja się uda, to będziemy tyle dzieci ile będziesz chciał…

Zaśmiał się…

-Nie wytrzymasz napięcia…- powiedział.

Uśmiechnęłam się.

Usiadłam z trudem i położyłam nogi na podłodze.

-Pomóż mi…- poprosiłam.

Stanęłam na prostych nogach trzymana przez Louisa.

Położył mi ręce na biodrach, a ja swoimi dłońmi dotknęłam jego policzków. Pocałowaliśmy się tak jak kiedyś. Pielęgniarka weszła i kazała mi się położyć. Jeszcze raz go ucałowałam, a potem pożegnałam się z córką. Bo wiem, że nie przeżyję…

Mój narzeczony wyszedł, ale wszystko widział przez szybę. Pomachałam do niego, a kobieta przewiozła mnie przez tylni korytarz. W prawej dłoni trzymałam zdjęcie Louisa i Lily, a w lewej słonika od Cary, byłam gotowa, ale miałam jeszcze minutkę. Poprosiłam o przyniesienie telefonu. Napisałam sms-a do Harry’ego, Cary i Louisa.

Chciałabym, aby na moim nagrobku było nazwisko Tomlinson. Kocham Was. C.

Pielęgniarka odebrała mi telefon i zawiozła na salę operacyjną, nałożyła maskę, z substancją usypiającą. Zacisnęłam dłonie ze słonikiem i zdjęciem. Zamknęłam oczy. Wypowiedziałam w myślach słowo.

Zawsze będę z Tobą, bez względu na to, czy będę na ziemi, czy nie… Zawsze będę chroniła ciebie i Lily, choćby nie wiem co…

I zasnęłam na wieki.


Historia 117 rozdziałów, która rozpoczęła się sesją modelki, a skończyła jej śmiercią. Za każdym razem, gdy czytam ten rozdział, szczególnie w momencie Cary i Harry'ego to płaczę jak bóbr. Miłego czytania kochane!