Rozdział 101.

Otworzyłam lekko oczy i oślepiły mnie jarzeniowe światła na białej sali. Harry siedział przy mnie i kurczowo trzymał mnie za rękę. Zamrugałam kilka razy.

-Cara, Cara, słonko, jak się czujesz?

-Dobrze, Harry co ja tu robię?

-Zemdlałaś kotku, zawołaliśmy karetkę i teraz jesteś w szpitalu, chłopaki są na korytarzu.

-Co mi jest?

-Lekarze podejrzewają, że dostałaś udaru słonecznego…

Rzeczywiście, trochę mnie bolała ostatnio głowa. 

-Kiedy będę mogła wrócić do domu?

-Zostajesz dwa dni na obserwacji, pojadę do domu przynieść ci kilka potrzebnych rzeczy.

-Ok.

Musnął moje usta, chłopaki przywitali się, zapytali o stan zdrowia i oświadczyli, że przyjdą jutro, pożegnałam ich. Przewróciłam się na bok i zamknęłam oczy.

Ktoś wszedł do środka. Kobieta koło czterdziestki w czarnych włosach upiętych w koka, miała na sobie biały kitel, a na jej szyi przewieszony był stetoskop.

-Dobry wieczór pani Styles, jak się pani czuje?

-Dziękuję, nie najgorzej.

-Mam dwa pytania do pani.

-Tak?- poprawiłam się na łóżku, a ona wyciągnęła długopis i mały notatnik.

-Pierwsze to, czy w ostatnim czasie miała pani jakiekolwiek nudności, albo po prostu, źle się pani czuła?

-Nudności żadnych, ale jak leciałam samolotem z mężem na Bahamy to zrobiło mi się bardzo duszno, potem jednak przeszło.

-Dobrze…- zanotowała- a proszę mi powiedzieć kiedy ostatnio miała pani miesiączkę?

-A który jest dziś?

-Dziś mamy 25 marca.

Zamarłam.

-25 marca?!- wykrztusiłam.

-Tak, a czy coś się nie zgadza?

Zerknęłam do telefonu.

Ostatnia smutna buźka ustawiona była na 20 stycznia.

-Nie dostałam okresu 20 lutego, ani 20 marca, a mam bardzo regularny, właściwie co do dnia…- powiedziałam półgłosem.

-Chciałabym wziąć panią na usg.

Kiwnęłam głową.

Usiadłam na przywiezionym przez pielęgniarkę wózku inwalidzkim i ta zawiozła mnie na oddział z usg. Na korytarzu zastałam siedzącą Camille.

-Cam!- krzyknęłam.

Przyjaciółka zerwała się z miejsca, miała nałożony mocny makijaż, jej krótka sukienka była obcisła i kończyła się w połowie ud.

-Cara jak się czujesz?- ukucnęła przy wózku, a pielęgniarka się zatrzymała.

-Dobrze, ale się za Tobą stęskniłam…- przytuliła mnie mocno.

-Proszę panią musimy jechać na usg…

-USG?!- powiedziała Camille.

-Tak, lekarka zaleciła. Pogadamy jak wrócę.

-Czekam.

Pielęgniarka ruszyła. Kobieta w krótkich czarnych włosach z grzywką na boku uśmiechnęła się szeroko.

-Witam Pani Styles.- podała mi rękę i pomogła położyć się na kozetce.

-Proszę podnieść koszulkę. – powiedziała, a ja posłusznie wykonałam polecenie.

Nałożyła żel i zaczęła szukać coś w moim brzuchu. Zmarszczyłam brwi i wpatrywałam się w ekran.

-Hmmm… Nic tu nie widz… A nie, przepraszam, coś tu jest.- powiedziała z entuzjazmem.

Aż podskoczyłam.

Powiększyła obraz. Mała kropeczka pokazała się na ekranie.

-Widzi pani?- wskazała palcem.

-Co to jest?

-Raczej kto…- uśmiechnęła się.

-Kto?

-Gratulacje, jest pani w ciąży…

Popatrzyłam na kobietę, jak na jakąś totalnie walniętą.  

-Ale ja nie mogę być w ciąży… ja jestem projektantką… mój mąż piosenkarzem, my nie damy rady… Nie to są jakieś brednie, robi sobie pani ze mnie jaja…- wykrzykiwałam.

-Proszę się uspokoić…- mówiła do mnie spokojnym tonem.

-Jak ja… ja nie… nie…

Rozpłakałam się, kobieta złapała mnie za rękę.

-Proszę pani, to nie koniec świata… Powinna się pani cieszyć, że jest pani w ciąży…- mówiła powoli i spokojnie.

-Ja nie chcę mieć teraz dzieci, do jasnej cholery… Przecież uważaliśmy…

-Czasami zdarzają się wpadki… Niech mnie pani posłucha, sądzę, że powinna pani porozmawiać z mężem.

Podała mi chusteczkę i wytarłam oczy. Potem wzięłam kilka płatów ręcznika papierowego i wytarłam brzuch. Spojrzałam do małego lusterka, mój makijaż była cały rozmazany.

-Jeśli sobie pani tego życzy mogę prowadzić pani ciążę…

-Tak. Ale, ja nie wiem jak to się stało…

-Nie wie pani, jak się robi dzieci?- spytała ironicznie z uśmiechem na twarzy.

Zaśmiałam się.

-Wiem, wiem, ale my uważaliśmy i dalej nie mogę w to uwierzyć.

-Przyjdę do pani jutro z rana, zrobimy badania krwi i inne potrzebne wyniki.

-Dobrze.

Pielęgniarka wjechała z wózkiem, usiadłam, a kobieta pomachała mi.

Uśmiechnęłam się i oparłam. Jechałyśmy przez trzy korytarze. Camille chodziła w jedną i drugą stronę.

-Jak badanie?- spytała.

-Chodź, powiem ci wszystko.

Położyłam się do łóżka. Pielęgniarka wyszła i Camille usiadła na krzesełku przy moim łóżku.

-I?

-Co i?- spytałam lekko uśmiechnięta.

-Jak badanie?

-Jak sesja?

-Zapytałam pierwsza…

-A ja druga…

-Cara…

-Dobra, dobra…

-No więc?- spytała z niecierpliwiona.

Westchnęłam.

-Byłam na badaniu…

-I?

-Lekarka nałożyła mi żel na brzuch…

-Wkurzasz mnie powoli…

-I tak mnie kochasz, ale wiesz, teraz kochasz nie tylko mnie…

-Jak? Nie rozumiem.

Odchyliłam kołdrę i podniosłam lekko koszulkę, by pokazać brzuch.

-Widzisz ten brzuch?

-No widzę…- powiedziała zdezorientowana.

-W tym brzuchu zamieszkał przyszły potomek Harolda i Cary Styles’ów.

-Kurna mać jaja sobie ze mnie robisz?!- powiedziała wkurzona.

-Nie Camille, jestem w ciąży…- powiedziałam i momentalnie popłynęły mi łzy z oczu.

-Co… ty jesteś w ciąży… ale… o boże…

Zaczęła płakać. Obydwie ryczałyśmy wniebogłosy. Przytuliłam ją.

-Boże jak się cieszę…- łkała.

-Ja też… Jestem ciekawa, jak zareaguje Harry…- powiedziałam.

Loczek wszedł do środka i śmiertelnie się wystraszył, gdy zobaczył nas zapłakane.

-Cara co się stało?

-Ja was zostawię…- powiedziała Cam i wytarła oczy chusteczką- przyjdę jutro rano…

-Do zobaczenia.- odpowiedziałam.

Poklepałam krzesełko, na którym Hazz usiadł. Złapał moją rękę.

-Cara, proszę nic przede mną nie ukrywaj…- był bliski płaczu, jego oczy były pełne łez.

-Harry, byłam, jak pojechałeś do domu, pojechałam na badania.

-I?

-I… podczas tego badania wyszło, że jestem…

-… tylko mnie okłamuj…

-…nie mam zamiaru…

-…więc…

-…podczas tego badania wyszło, że jestem w ciąży…

Chłopak popatrzył na mnie badawczo, nie odzywał się przez pięć minut.

-Harry?

-Ale jak to możliwe, przecież uważaliśmy…

-Cytuję lekarkę: „Czasami zdarzają się wpadki…”

-Czyli za jakieś 9 miesięcy będziemy mieć dziecko?- spytał z uwagą, powoli wypowiadając każde słowo, kładąc nacisk na ostatnie.

Kiwnęłam głową.

-Będziesz tatą…

Zatopił swoją twarz w dłoniach i zaczął płakać, podniosłam jego twarz pokrytą łzami i ucałowałam każdy policzek, a następnie musnęłam delikatnie jego usta.

Poprawiłam kosmyk jednego z jego loczków.

-Jestem taki szczęśliwy…

Pocałował mnie namiętnie i przytuliłam się do niego.


Chciałyście to macie!!! :)
Mam dla was dobrą wiadomość na temat mojego nowego bloga!!!
Będzie to historia z Harrym w roli głównej... Podam linka wieczorem, więc kontrolujcie.