Rozdział 91.

Usłyszałam śmiech jak podejrzewałam jednego z jego kolegów, Ryan’a.  Weszłam po schodach na pierwsze piętro. Spojrzałam na drzwi po lewej i zobaczyłam jak Justin tyłem biegnie w moją stronę, a gdy Chris zobaczył mnie, krzyknął Justin uważaj, ale on już leżał na mnie.

Ryan zaczął się śmiać, a Justin pomógł mi wstać.

-Cara!- wykrzyknął szczęśliwy.

-Justin!- wykrzyknęłam.

Przytulił mnie.

-Chodź.

Pociągnął mnie za rękę do studia, siedział tam Kenny, Ryan (który ocierał łezki z kącików oczu), Chris i Scooter, który się zbierał. Przywitali się ze mną, Jus pomógł mi ściągnąć kurtkę i zrobił miejsce na skórzanej kanapie pełnej pustych pudełek od pizzy, zresztą jej woń unosiła się w powietrzu, trochę tu waliło…

-Jus proszę cię skup się, ostatni raz…- powiedział technik od nagrywania.

-Dobra, dobra…- uniósł ręce w geście obronnym.

Chłopak wszedł do pomieszczenia i zaczął śpiewać, wsłuchałam się bardzo, a Ryan zagadywał do mnie co chwilkę. Jus nagrał wszystko i mógł iść. Technik odetchnął.

-Cara musisz częściej przychodzić, siedzimy tu od szóstej i nagrywamy jedną piosenkę, a jak przyszłaś? 20 minut i gotowe.- powiedział Scooter.

-Jutro wracam do Londynu.

-Ma ślub.- powiedział Chris.

-Za niecały miesiąc…- spojrzałam się na chłopaka.

-Gratulacje.- powiedział Scooter- kto jest wybrankiem?

-Harry Styles.

-One Direction?

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do siebie.

-Fajny z niego chłopak, bardzo miły, rozmawiałem z nim jakiś czas temu…

-Tak…

-Dobra, nie będę wam zawracał gitary, na razie chłopaki- pożegnał się Justinem, Chrisem i Ryan’em- do zobaczenia Cara.

-Na razie.- odpowiedziałam.

Ubrałam kurtkę, Justin też. Wzięłam torebkę i wyszliśmy ze studia. Wsiadłam do jego samochodu.

-Gdzie jedziemy?

-Na mecz koszykówki…

-Serio?!

-Tak finał NBA.

-Nie no jaja sobie robisz…

-Wiedziałem, że ci się spodoba, nawet mam coś dla ciebie…

Wyciągnął ze schowka czapkę taką jak ma on. Nałożył mi ją na głowę. Byłam szczęśliwa, bo od zawsze chciałam zobaczyć mecz NBA, a finał… Boże… Jestem wielką fanką koszykówki… Gdy tylko mam czas oglądam wszelkie rozgrywki.

Justin zaparkował na tyłach. Otworzył mi drzwi. Przywitał się z ochroniarzem, przeszliśmy korytarzem i weszliśmy na halę. Harry napisał co robię, więc odpisałam mu, że jestem na meczu kosza z Justinem… Napisał uśmiechniętą buźkę i życzył miłych wrażeń. Za 20 minut rozpoczął się mecz. Chicago Bulls- New York Knicks. Założyliśmy się, która drużyna wygra. Po około godzinie i 10 minut moja drużyna wygrała, cieszyłam się jak małe dziecko, a Jus śmiał się ze mnie. Wisi mi czekoladę orzechową. Potem pojechaliśmy na drinka do klubu. Pogadaliśmy o teraźniejszych rzeczach, powiedziałam, że niedługo wyślę mu oficjalne zaproszenie na ślub :)

Opowiedział mi trochę o swoim związku, wywnioskowałam, że jest bardzo szczęśliwy. Pytał mnie o kolejne projekty garniturów. Z uśmiechem powiedziałam, że zadedykuję mu następną kolekcję. Zarumienił się, a ja wybuchnęłam śmiechem. Około 24:00 kierowca Justina zawiózł mnie pod hotel, podziękowałam przyjacielowi za ten przemiły wieczór, dałam mu całuska w policzek i wysiadłam z samochodu. Wjechałam windą na górę i weszłam do pokoju. Wzięłam szybki prysznic. Dziewczyny chyba spały, z resztą sama byłam zmęczona. Spięłam włosy w warkocza i położyłam się do łóżka. Nastawiłam budzik na 10:00.

Następnego dnia wstałam przed alarmem, załatwiłam poranną toaletę i pomalowałam się. Ubrałam się i zamówiłam śniadanie. Dziewczyny wypoczęte i rześkie przyszły na posiłek, opowiadałam im o wczorajszym wieczorze. Gdy zjadłyśmy była 11:00 dałam Camille ochraniacz, w którym była suknia i schowała ją do swojej walizki. Spakowałam się i około 12:10 wymeldowałyśmy się z hotelu. Taksówka zawiozła nas na lotnisko. Oddałyśmy bagaże, poszłyśmy do odprawy i za chwilkę siedziałyśmy w samolocie. O 21:00 wylądowałyśmy na Heathrow, Cam pojechała taksówką do domu, a Harry przyjechał po mnie i Gemmę.

-Jak było?- spytał.

-Fajnie, nie Cara?- powiedziała Gemma.

-Było ekstra.- powiedziałam.

-To dobrze, że chociaż się wyszalałyście.

Dojechaliśmy do domu. Rozpakowałam rzeczy i zrobiłam pranie, Gemma poszła do swojego tymczasowego pokoju, bo jutro wraca do H.CH. Harry wszedł do łazienki, gdy ja segregowałam ubrania, białe- czarne- kolorowe. Złapał mnie za biodra i położył twarz w zagłębieniu szyi, lekko muskał moją skórę. Czułam motylki w brzuchu…

-Zostaw to…- mruczał- chodź ze mną… do sypialni… do łóżka…

-Muszę zrobić pranie…- szepnęłam otulona jego głosem, wiedział, że tak na mnie działa.

-Jutro… teraz chodź…

Nie mogłam się oprzeć tej chrypce… Odłożyłam szybko na bok ciuchy, a pierwszą partię wpakowałam do pralki.

Harry poszedł pierwszy, a ja za nim. Zamknęłam drzwi na klucz. Ściągnęłam bluzkę i spodnie, Harry był już w samych bokserkach. Podszedł do mnie i pocałował namiętnie, przeszliśmy na łóżko, po chwili nie mieliśmy na sobie żadnej odzieży…

19 stycznia, 8:47

Podniosłam głowę z klatki piersiowej Harry’ego, wstałam z łóżka. Loczek spał jak zabity, przykryłam go, ubrałam bieliznę i założyłam dresy, zeszłam na dół i zrobiłam śniadanie dla naszej trójki. Zjadłam swoją porcję i poszłam na górę kończyć robić pranie. Zapakowałam wczorajsze ubrania do suszarki, a do pralki włożyłam rzeczy czarne. Wzięłam szybki prysznic i z powrotem ubrałam się w rzeczy. Gemma wyszła z pokoju, miała potargane włosy, szła w stronę łazienki, uśmiechnęła się do mnie, a na jej twarzy pojawiły się dobrze mi znane dołeczki.

-Jak już skończysz to przyjdź na śniadanie…- powiedziałam.

-Ok.- odpowiedziała.

Zeszłam na dół i zaparzyłam kawę, Gemma za 20 minut zeszła i usiadła w kuchni. Wypiłyśmy po kubku kawy, Harry za godzinę zszedł na dół zjadł i wypił kawę, był nieprzytomny… Ciekawe czemu… Po posiłku poszedł na górę, by wziąć prysznic. Gemma spakowała się. Hary po chwili wyszedł, woda kapała mu z włosów, więc wzięłam ręcznik i wytarłam mu je. Uśmiechnął się.

-Jadę zawieźć Gemmę…

-Do H.CH?

-Tak…

-Ej to ja jadę z wami…

-Masz mokre włosy, przeziębisz się…

-Założę czapkę…

-Nie, Harry zostań w domu, ja wrócę za 3 godziny… Możesz posprzątać w tym czasie…

Harry popatrzył się na mnie zdziwiony.

-Właśnie takie są uroki posiadania narzeczonego…- powiedziałam do Gemmy, zaśmiała się.

-Powycieraj kurze z szafek i odkurz dom.

Harry podniósł brwi z niedowierzaniem.

Gemma pożegnała się z bratem, a ja pocałowałam go w nos i wyszłyśmy z Gemmą z domu. Wsiadłyśmy do Range Rovera i ruszyłyśmy, droga była odśnieżona, więc dobrze się jechało. Za godzinę byłyśmy w Holmes Chapel. Moja przyszła teściowa wyszła nam na powitanie, przytuliłam ją, a potem kobieta przytuliła córkę.

-Cara chodź na herbatę… Porozmawiamy…

-Muszę wracać do Londynu…

-Nie, zostań choć na herbatę, Harry sobie poradzi…- powiedziała Gemma.

-Nie jestem pewna…

-Da radę…- uśmiechnęła się Anne.

-No dobrze.

Wyjęłam torebkę z samochodu i zamknęłam.

-Mamo, żebyś ty wiedziała co teraz Harry robi?

-Zaskocz mnie.

-Sprząta…

-CO?!

-No Harry sprząta, odkurza…

-Cara czy to twoja sprawa?

-Tak, muszę go do tego przyzwyczaić… Wystarczy, że ja muszę dbać o dom, gdy go nie ma miesiącami…

-Racja.

Rozebrałam się z kurtki i kozaków usiadłam w uwielbianym przeze mnie salonie, Anne podała kubki z herbatą. Gemma pobiegła na górę szybko się rozpakować. Usiadłam na fotelu.

-Masz już suknię?

-Tak… Jest piękna, zakochałam się w niej, zresztą Camille i Gemmie też się bardzo podobała…

-A jak to będzie wyglądało? Ślub, dojazd, wesele…

-Ustaliłam z Harrym, że wszyscy zaproszeni polecą samolotami do Denver, tam będą podstawione autokary i goście zostaną przewiezieni do dworku.

-A wieczór panieński?- uśmiechnęła się znacząco.

-Co do wieczoru panieńskiego to na pewno żadna kobieta tego nie zapomni…

Anne zaśmiała się melodyjnie.

-Co z podróżą poślubną?

-Z tego co mówił Harry to wszystko jest zorganizowane, czekać tylko aż skończą się poprawiny…

-Czyli będą jeszcze poprawiny…

-Tak. Wieczór panieński, ślub, wesele, poprawiny, podróż poślubna.

-Zapowiada się naprawdę piękny ślub…

-Jak zobaczy pani dworek, na którym będzie ślub, to zakocha się pani…

-Dziwnie się czuję jak mówisz do mnie pani… Niedługo będziemy już oficjalnie prawdziwą rodziną…

-Nie mogę się doczekać, w końcu nigdy nie miałam prawdziwej rodziny…- zakończyłam po cichu- a poza tym jak mam do pani mówić?

-Na pewno nie pani, bo czuję się staro… Albo Anne, albo mamo…

-Mamo…- szepnęłam.

-Tak bardziej mi pasuje…- uśmiechnęła się.

Gemma po chwili przyszła, a ja po wypiciu herbaty postanowiłam wracać. Ubrałam się, pożegnałam i wsiadłam do samochodu, wyjechałam z podjazdu i ruszyłam. Przejechałam koło mojego dawnego sierocińca. Zaparkowałam niedaleko i poszłam zobaczyć, jak teraz wygląda życie małych sierot takich jak ja. Weszłam do środka, nic tu się nie zmieniło, tak samo białe pokryte wilgocią ściany, stare zielone linoleum na podłodze i rysunki dzieci w ręcznie wykonanych ramkach. Otworzyłam plastikowe białe drzwi. Grupa 15 dzieci w wieku 5-15 siedziało przed małym telewizorem, oglądali bajki. Dwie starsze kobiety siedziały za biurkiem i nieustannie coś liczyły. Weszłam do sali i powiedziałam cicho: dzień dobry. Siwa kobieta z włosami upiętymi w kok podniosła głowę i ściągnęła okulary, druga blondynka z krótko ściętymi włosami zrobiła tak samo. Od razu je poznałam moje dwie kochane „ciocie” Ella i Libby.

-Cara…- szepnęła Libby i podeszła mocno ściskając mnie.

-Ciocia Libby.- chyba zachciało mi się płakać.

-Matko, jak ty wyrosłaś, nie widziałam ciebie z 5 lat…

-Libby, w końcu to dorosła kobieta.- odezwała się Ella. Wstała z miejsca i także mnie przytuliła.

-Co u ciebie słychać?

-Nic takiego…

-Jesteś projektantką, bardzo cenioną…- powiedziała Ella.

Kiwnęłam głową i założyłam kosmyk włosów za prawe ucho.

-I wychodzisz za mąż… Za Harry’ego… Pamiętam jak opowiadałaś mi, jaki on jest przystojny…

Zarumieniłam się.

-Nie rozmawiajmy o mnie, opowiedzcie mi, jak sobie radzicie…

Z ich twarzy zniknął uśmiech.

-Jest aż tak źle?- spytałam.

-Jest tragicznie, nie mamy co włożyć do garnka, burmistrz pomaga jak może, ale on sam już nie ma funduszy, dzieci nie chodzą do szkoły, bo nie mamy materiałów, a poza tym warunki są tu fatalne…

-Gdy ja tu mieszkałam nie było aż tak źle…

-Było tak samo kochana…- odezwała się Libby- tyle, że wtedy ludzie organizowali zbiórki i dochody z nich wystarczyły na miesiąc, potem znowu były problemy.

-A państwo? Jakieś dotacje?

-Dostajemy 1000 funtów miesięcznie… To nie starcza nawet na dwa tygodnie, a poza tym jest zima, palimy węglem, bo w nocy temperatura spada nawet do 10 stopni.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową.

-Jak oni sobie radzą?- popatrzyłam się na dzieci.

-Dają radę, wspierają się nawzajem, wiedzą, że jest ciężko.

-A te maluchy?

-Razem z Libby dbamy o nie jak możemy, a poza tym te dwie starsze- spojrzałam na dwie krótko ścięte blondynki, które siedziały przykryte kocem przy szafce- pomagają nam gotować, prać, opiekować się.

-Bardzo ładnie z ich strony… A jak było ze świętami?

-Była taka akcja w Cheshire i niektóre rodziny zapraszały dzieci do siebie na kolację wigilijną, ale potem wracały tu.

-A prezenty?

-Nic prócz czekolady od rady miasteczka.

Westchnęłam ciężko.

-Nie wiecie, co chcieliby dostać?

-Na pewno ciepłe rzeczy, więcej jedzenia… Chciałyśmy z Libby trochę ogarnąć wnętrze sali, ale jest zawsze ten sam problem…

-Zaraz wrócę…- powiedziałam.

Naprzeciwko sierocińca był bank. Siedziała tam rudowłosa kobieta w średnim wieku.

-Proszę panią chciałabym wykonać przelew…

-Tak?

-Na konto tego sierocińca.

Kiwnęła głową.

-Na sumę 100.000 funtów.

Kobieta wytrzeszczyła oczy.

-100.000 funtów?!

-Tak. Proszę to załatwić szybko.

Podałam jej dane i moją kartę płatniczą wykonała przelew, podziękowałam jej i wyszłam. Poszłam do sklepu i kupiłam tyle słodyczy ile tylko mogłam unieść, weszłam z siedmioma torbami pełnymi czekolad, chrupków, lizaków itp. Itd. Libby i Ella nie mogły uwierzyć.

-To taki prezent ode mnie, a i na koncie macie niespodziankę.

Libby odpaliła komputer z monitorem takim wielkim i starym, że dziwiłam się, że działa, nie mogła złapać oddechu, gdy zobaczyła kwotę, jaką przeznaczyłam na sierociniec.

-Cara, ale to za dużo…- wzruszyła się.

-Póki mam pieniądze, będę wam pomagała. A i postaram się znaleźć wam nowy budynek, albo chociaż wyremontować gruntownie ten.

Dzieci rzuciły się na smakołyki, podziękowały mi.

Poczułam wibracje w torbie i wyciągnęłam telefon. Harry.

-Tak kotku?

-Gdzie jesteś?

-Jestem w Holmes Chapel…

-Jeszcze? Myślałem, że niedługo wrócisz, a tu już 17:00 dochodzi…

-Przepraszam, ale zatrzymałam się w moim dawnym sierocińcu, chciałam pogadać chwilkę z opiekunkami…

-Ok., a zbierasz się już?

-Za godzinę stąd wyjadę… Ok.?

-Czekam, kocham cię.

-Ja ciebie też. Papa.

-Pa.

-Czy to prawda, że jesteś z Harrym z One Direction?- spytała mnie czarnowłosa dwunastolatka.

Kiwnęłam głową.

-Fajnie masz, bardzo go lubię.

-Jak następnym razem przyjadę tu z nim, to odwiedzimy to miejsce, ok.?

Uśmiechnęła się.

Pograłam chwilkę z dzieciakami w piłkę na sali, gdy Libby i Ella schowały smakołyki na później. Tak jak zapowiedziałam po godzinie wyszłam z przytułku i ruszyłam do Londynu. Oczywiście przy wsiadaniu do samochodu, ktoś zrobił mi całą serię zdjęć. O 19:30 byłam w domu. Harry siedział w salonie przy telewizorze, oglądał mecz.

-Wróciłam…- powiedziałam. Ściągnęłam kurtkę i buty, w domu było cieplutko. Usiadłam koło Harry’ego, podniósł puszkę z piwem i wziął łyka. Usiadłam obok niego, spojrzał się na mnie, a ja go pocałowałam.

-Jak było?

-Zależy gdzie…

-U mnie w domu i w twoim dawnym domu.

-Porozmawiałam trochę z twoją mamą, a w sierocińcu…- nie wiedziałam co powiedzieć, a właściwie od czego zacząć…

-Warunki mają tragiczne, nie mają co włożyć do garnka, a te kobiety zaharowują się na śmierć… Postanowiłam im pomóc finansowo, więc przekazałam 100.000 funtów na ich konto, a poza tym dopilnuję, żeby budynek został odnowiony, zafunduję dzieciom wakacje nad morzem… Ja muszę im pomóc, nie chcę, żeby miały takie wspomnienia z tego miejsca, jak ja mam. Kupię im trochę ciuchów na zimę, trochę na lato, nowe koce, poduszki, kołdry itd.

-Pięknie się zachowałaś…

Harry pocałował mnie w policzek.

-Posprzątałeś?

-Tak…

-To chodź, wykąpiemy się.

Wstałam z miejsca i poszłam nalać wody do wanny. Rozebrałam się i weszłam do niej, Harry doszedł za 10 minut, bo mecz miał się skończyć właśnie za tyle. Zmoczyłam włosy i wygrzewałam odmarznięte nogi. Chłopak wszedł do wanny i przysunął się do mnie. Objęłam szyję Harry’ego i przytuliłam się do niego. Chłopak wziął słuchawkę prysznica i zaczął lać gorącą wodę na moje plecy, jestem pewna, że pojawiła się na nich gęsia skórka. Pocałował mnie w czoło.

-Ja też ich wesprę, jeżeli to dla ciebie takie ważne miejsce… Załatwimy tym dzieciom najlepszy dom w Holmes Chapel.- powiedział.

-Naprawdę?

Kiwnął głową i uśmiechnął się.

-Dziękuję ci w imieniu tych dzieci.

Po jakiejś godzinie wyszliśmy z wody. Ubrałam piżamy i zeszłam na dół, by zrobić kolację. Zrobiłam sałatkę i pieczywo czosnkowe. Harry wszedł do kuchni w samych bokserkach i usiadł przy wyspie.

-Ładnie pachnie, co to?

-Pieczywo czosnkowe i sałatka.

Zjedliśmy wspólnie, a potem zaczęliśmy oglądać film, Harry przykrył nas kocem, a ja wtulona w jego nagą klatkę piersiową zasnęłam.

Obudziłam się w momencie, gdy Harry kładł mnie do łóżka, przyciągnęłam go za szyję i pocałowałam, a potem puściłam i zasnęłam.


No i weekend zleciał... Jutro znów do szkoły. Czy Wam też się tak nie chce?
Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodoba. :)