Rozdział 14

W nocy obudził mnie dźwięk sms-a.

-Cześć Camille, jak tam wakacje. James.

Co za James, i skąd wie o moich wakacjach. James, James, James, ahaaa... James.

-Było fajnie, ale powiedz mi czemu ty piszesz o 3 nad ranem? -.-

-Jak o trzeciej, przecież jest 22.

-To chyba ci się zepsuł zegarek.

-Gdzie ty jesteś? W USA?

-Nie w Anglii w domu.

-Oj ktoś się geografii nie uczył. Strefy czasowe.

-O Boże! Ale wtopa!

-Dobra nie przeszkadzam ci, mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.

-Tak. Cześć! :)

Poszłam dalej spać. Obudził mnie pisk Lizzie o 10:00. Uduszę małolatę!

Wybiegłam z pokoju, mała przebiegała koło mojego pokoju, więc złapałam urwisa. Położyłam ją na łóżku i zaczęłam łaskotać. Ze swojego pokoju wybiegł Eric, który rzucił się na nas i teraz obydwie zaczął łaskotać. Krzyczałam na całe gardło, mama oparła się o framugę i załamka. Westchnęła tylko: I znowu się zaczyna. Louis wyszedł zaspany, popatrzył tylko na nas i poszedł do łazienki. Wreszcie krzyknęłam: STOP! Eric przestał, ja wzięłam Lizzie na ręce i zeszłam na dół. Jajecznica czekała tylko na przybycie pożeraczy. Sięgnęłam po talerzyk, za kilka sekund Eric zbiegł na dół i zaczął na mnie krzyczeć, że zaraz wszystko zjem. Zeszli pozostali: Louis ubrany, Kristen też ubrana i tata.

-CO ZA DOM WARIATÓW!- krzyknął.

-Jak my przyjeżdżamy, to tak jest zawsze.- powiedział Eric.

-No wiem.

Po śniadaniu, poszłam na górę i ubrałamsię. Louis czekał na mnie na dole, wyszliśmy z domu tylnym wejściem, gdyż od rana stały tam fanki. Mieszkaliśmy na skraju z polem. Wyszliśmy przez furtkę. Rozmawialiśmy sobie o życiu, po prostu, opisywał mi życie faceta z czteroma babami pod dachem. Doszliśmy do naszego (w sensie mojego i Harry’ego) domku na drzewie.. Uciekaliśmy tu od problemów, wyciszaliśmy się, czasami Hazza brał gitarę i śpiewaliśmy razem. Najśmieszniejsze było to, że albo brano nas za rodzeństwo, albo za parę. Tak w sekrecie, to byliśmy parą, w wieku 7 lat, chodziłam z nim 3 dni i zerwaliśmy ze sobą. Spojrzałam w górę, nasz domek na wielkim dębie dalej w pełnej okazałości, nikt go nie zniszczył. Weszłam powoli, na górze mieliśmy stołek, na którym i tak nikt nie siedział, szafeczkę, którą zabrałam z drewutni dziadka, a w niej zdjęcia, nasze zdjęcia z dzieciństwa. Zawołałam Louisa, który wszedł na górę.

-Więc, to jest moja ulubiona kryjówka.

-Historyczne miejsce.

Opowiadałam mu historie. Przesiedzieliśmy cały dzień. Właśnie zachodziło słońce, usiedliśmy na skraju domku i przyglądaliśmy się. Przez przypadek położyłam swoją dłoń na dłoni Lou. Wzięłam ją zaraz i szepnęłam: Sorry. Jednak chwilkę później, on położył swoją dłoń na mojej, popatrzyłam się w jego oczy, a on przybliżył swoją twarz do mojej i musnął moje usta, bał się mojego odrzucenia. Kamień spadł mi z serca, zaskoczył go fakt, że odwzajemniłam. Całowaliśmy się coraz bardziej namiętnie. Zabrakło mi oddechu, odsunęłam od niego twarz i szepnęłam tylko, że musimy już iść. Zeszliśmy z domku i trzymając się za rękę wróciliśmy. Fanek już nie było. Moja mama widząc nas uśmiechnęła się i poprosiła, żebyśmy kupili jeszcze truskawki. Ruszyliśmy ku sklepowi. Szliśmy śmiejąc się, od czasu do czasu jakiś całus. Nagle usłyszałam głos, który sprawił, że wspomnienia wróciły.

-Wszędzie poznam te nogi.

Stanęłam w miejscu i przełknęłam ślinę. Ja wszędzie rozpoznam ten głos.

-Co nie przywitasz się ze mną? Nie stęskniłaś się?

-Odwal się ode mnie.- odwróciłam się.

-Uuu jaka ostra. Zmieniłaś się trochę, jednak ten show-biznes, coś z ciebie zrobił.

-Człowieku daj jej spokój jak o to prosi- odezwał się Louis.

-Co się wtrącasz geju.

-Nie mów tak na niego.

-Bo co?

-Bo to.

Louis przywalił mu w mordę, aż poleciał na ziemię, wkurzył się i rzucił się na niego. Nagle usłyszałam wołanie Hazzy, który szedł z Carą. Z płaczem zawołałam go, a ten w mgnieniu oka przybiegł, zaczął ich rozdzielać.

-Dorwę cię jeszcze. Rozumiesz?!-krzyknął Adam.

Louis miał pękniętą wargę, sączyła się z niej krew i podbite oko. Wróciliśmy do domu, opatrzyłam mojego chłopaka. Moi rodzice, nie wiedzieli co się stało. Opowiedziałam im, a ojciec dostał napadu furii, musiałam go zatrzymać, bo by zabił gnojka. Masakra!

Poszliśmy do cioci Anne. Przywitały mnie z Gemmą bardzo ciepło. Louisa znały, więc nie musiałam im go przedstawiać. Zjedliśmy posiłek i wróciliśmy do domu. Eric, gdy dowiedział się o całej tej sytuacji, także dostał napadu furii, jak ojciec, zgrany duet. Wyciszyła go Kristen -pocałunkiem. Poszłam się wykąpać, gdy weszłam do mojego pokoju, gdzie Lou leżał i gadał z Liamem. Wytarłam głowę i splotłam w warkocza. Pożegnał się i odłożył telefon. Usiadłam na łóżku po turecku. Patrzył się na mnie, przyglądał.

-No i co teraz robimy?- uśmiechnął się cwaniacko.

-Ty idziesz spać. Do siebie.

-A to ja z tobą nie śpię?

-Rozwalisz się na całym łóżku no i jak ja mam się wyspać?

-Nie, ja obiecuję, że będę spał grzecznie…

-Już taki grzeczny to ty nie bądź.

-Mrrr…

-Kocham cię.

-Ja ciebie też kochanie.- pocałował mnie w usta i wstał z łóżka.

-A ty gdzie?

-Idę wziąć prysznic, ale nie martw się wrócę.

-O, ja się o to nie martwię, ty na pewno tu wrócisz.

Spojrzałam na telefon, sms, znowu.

-Hej, mam nadzieję, że teraz cię nie obudziłem :).J.

-Nie dzisiaj nie, co słychać?

-Nudzę się, chłopaki poszli na miasto, a ja siedzę w hotelu.

-Czemu?

-Bo mnie bolą nogi po koncertach, mam zakwasy na maxa.

-Hahahaha.

-Nie śmiej się, ty nie skaczesz po dwie godziny na scenie.

-Ale stoję kilka godzin przed obiektywem.

Trzymałam telefon w dłoni, czekając na odpowiedź zwrotną, kiedy na ekranie pojawił się napis JAMES, odebrałam.

-Halo?

-No nareszcie cię słyszę, mogłabyś zadzwonić od czasu do czasu.

-Wiem, ale nie dzwoniłam, bo byłam na wakacjach, włączałam telefon, tylko jak był mi potrzebny, a tak to byłam niedostępna.

-Rozumiem, sama byłaś?

-Nie z Carą, pamiętasz ją?

-Tak śliczna brunetka, z dużymi czarnymi oczami.

-Ciekawe czemu ją tak dobrze zapamiętałeś, przecież było ciemno.

Zaczął się jąkać.

-No bo jak ona przyszła…

-Tak, tak mów sobie…

-Ej mogę się ciebie o coś zapytać?

-Słucham.

-No czy… tego ona… jest… wolna?

Parsknęłam śmiechem. Cara weszła do mojego pokoju.

-Czemu się śmiejesz?- zapytał.

-Nie wiem, czy mogę ci powiedzieć, nie wiem, czy mogę ci ufać.

-Ej no.

-Chcesz to sam się jej spytaj.

-CO?! Ona jest tam z Tobą?

-No tak, a co jakiś problem?

-Jak cię dorwę to zabiję…

-Już ci ją daję do słuchawki.- podałam telefon Carze, szepnęłam jej tylko James. Przy okazji wzięłam na głośnomówiący.

C: Halo?

J: Cześć Cara, pamiętasz mnie poznaliśmy się w klubie?

C:Tak pamiętam. Co słychać?

J: Dzięki, dobrze. A ty też jesteś z Camille u niej w domu?

C: Właściwie, to tak i nie.

Śmiałam się jak nigdy.

J:To znaczy?

C:Z Camille jesteśmy w tej samej miejscowości, ale mieszkam w domu mojego chłopaka.

J:Chłopaka…?

C:No tak, a co?

J: Nic, muszę już kończyć, bo chłopaki wrócili.

C: To hej.

Rozłączył się. Z balkonu Harry’ego, usłyszałyśmy wołanie. Obydwie wyszłyśmy na mój balkon i patrzyłyśmy na Hazzę, który błaźnił się, zaraz to mało powiedziane.

-Kochanie, potrzebuję cię…- ryczał jak niedźwiedź.

-W czym?- zaśmiała się moja przyjaciółka.

-Muszę mówić przy ludziach?

-Nie musisz, chyba wiem, o co chodzi, zbłaźnisz się do końca.

-Słyszałem.

-Tyle, że ja dzisiaj u ciebie nie śpię.

-Chyba śnisz.

-No tak, tak się rozwaliłeś w nocy, że spadłam z łóżka, śpię dzisiaj u Camille.

-No to się zdziwisz- zaśmiał się Harry.

-Niby czemu?

-Bo nie będzie dla ciebie miejsca.

-Jak to?

Spojrzała na mnie.

-Powiedz jej.- zwrócił się do mnie.

-No bo wiesz Cara… ja… no tego… jestem z Louisem.

-I TY MI NIC NIE POWIEDZIAŁAŚ?!!!

-Wiedziałam, że tak będzie.

-Trzeba było mi powiedzieć łaskawie, super, najlepsza przyjaciółka powinna wiedzieć jako pierwsza. Ja ci od razu powiedziałam o mnie i Harrym.

-Ty mi powiedziałaś? Przecież to ja was przyłapałam całujących się u nas w salonie.

-Ale wiedziałaś jako pierwsza.

-Chciałam ci o wszystkim powiedzieć, jak przyszłaś, ale ten tu buszmen przerwał mi.

-Kurna, ja to wszystko słyszę.- krzyknął Hazza.

-Weź nie obrażaj mojego chłopaka. Nie, wiesz co wychodzę stąd i nie wiem kiedy wrócę.

Odwróciła się i wyszła, przy okazji spotkała w drzwiach Louisa.

-No nareszcie.-powiedział loczek.

-CO NARESZCIE, NIE BYŁOBY AFERY, GDYBYŚ NIE ZACZĄŁ JEJ WOŁAĆ !

-I TO TERAZ JEST MOJA WINA?

-ŻEBYŚ WIEDZIAŁ.

-WYCHODZĘ STĄD I NIE WIEM, KIEDY WRÓCĘ.- próbował zamachnąć włosami, ale coś mu nie wyszło. Załamka, znając życie Cara nie odezwie się do mnie przez kolejne kilka dni. Oparłam się o balustradę zrezygnowana. Louis oparł głowę o moje ramię i zaczął całować moją szyję, zaczęłam się śmiać, miałam tam łaskotki. Wróciliśmy do pokoju, usiadłam zła na łóżku.

-Ej, nie przejmuj się, przejdzie jej.

-Powinnam jej powiedzieć…

-Nie obwiniaj się, nie miałaś kiedy.

Poleciała mi jedna łza, nienawidziłam się kłócić się z Carą.

-No nie płacz, ona żartowała.

-Nie Lou, ona się wkurzyła na serio, ja się podaję za jej najlepszą przyjaciółkę, a o niczym jej nie powiedziałam.

-Pogodzisz się z nią i będzie ok.

-Dziękuję ci, jesteś kochany.

-Wątpiłaś w to?

-Nigdy.

-To dobrze.- szepnął i pocałował mnie najpierw ramię, potem w szyję, następnie w czoło, a na końcu w usta. Mmmm… Położyliśmy się na łóżku, nie przestając się całować. A było coraz to namiętniej, zdjęłam mu koszulkę, a on mi. Całowaliśmy się w najlepsze. Chyba już każdy wie, co było później.