Rozdzial 74.

28 kwietnia, 9:19

Zdecydowałam. Pojadę odwiedzić Adama w więzieniu. No i chyba nie powiem tego Louisowi… Nakarmiłam Lily mlekiem i przebrałam ją. Mama wzięła ją i Lizzie na spacer. Tata od rana pracuje na posterunku.

-Jak to jedziesz go odwiedzić?!- powiedziała zbulwersowana mama.

-On jest tam sam…

-… Camille nie możesz się zadawać z kryminalistą, szczególnie teraz, gdy masz dziecko, poza tym on kiedyś porwał ciebie i Carę,  nie pamiętasz? …

-… mamo, ja go kiedyś kochałam, on dalej coś do mnie czuję, muszę go odwiedzić…

-Masz zamiar powiedzieć to Louisowi?

Moja mina wyraziła zakłopotanie.

-Tak myślałam, on ma na pewno takie samo zdanie, co ja…

-Proszę nie mów mu nic, ja powiem mu sama, jak wróci.

Złość na jej twarzy przeszła na zrezygnowanie.

-Dobrze, nic mu nie powiem, ale nie siedź tam długo.  

Zjadłam i ubrałam się, wzięłam torebkę i wyszłam. Po 40 minutach zaparkowałam na tyłach więzienia w Cheshire. Zapukałam w metalowe drzwi. Otworzyła się klapka na oczy i ukazały się w niej dwie czarne patrzały.

-Słucham?

-Ja na widzenie.

-Do kogo?

-Do Adama Templetona.

-Proszę.

Policjant zaprowadził mnie koło placu, gdzie stały wielkie basiory z łysymi głowami i rękami pełnymi tatuaży. Gwizdnęli gdy mnie zobaczyli, a mi momentalnie podskoczyło ciśnienie. Pokazał mi miejsce na obskurnym krześle. Stało ono koło szyby, naprzeciwko stał policjant, który czekał na moją gotowość. Usiadłam i powiesiłam torebkę na oparciu. Lekki stresie mnie dopadł. Policjant podszedł do drzwi i krzyknął do drugiego: Wprowadzić.

Przez drzwi wszedł ubrany w czarny kombinezon mężczyzna, nie wyglądał jak Adam. Głowę miał opuszczoną. Jego czarne włosy, były trochę przydługie, zawsze je miał bardzo krótko ścięte. Podniósł głowę i stanął jak wryty, gdy mnie zobaczył. Sięgnął po słuchawkę, tak samo zrobiłam ja.

-Camille, jak dobrze cię znowu widzieć…- powiedział cicho.

-Jak się masz, Adam?

-W miarę dobrze, ale wiesz w kiciu wesoło nie jest… Nie ważne, co u ciebie? Jesteś dalej z Louisem? Jak Cara? Jak modeling? Opowiadaj…

-Nie jestem już modelką, a piosenkarką… Cara ma się dobrze… Jestem z Louisem i…

-… masz z nim dziecko…- powiedział.

-Skąd wiesz?

-Tarabanili o tym w radiu i w telewizji, czasami pozwalają nam posłuchać, czy pooglądać. Jak ma na imię?

-Li… Li… Lianna.

-Śliczne, oryginalne. Mam nadzieję, że kiedyś pokażesz mi ją, jak wyjdę…

Kiwnęłam głową i opuściłam ją.

-Zmieniłaś się przez te dwa lata…

-Tak?- odgarnęłam sobie kosmyk włosów za ucho.

-Jesteś jeszcze piękniejsza niż kiedyś, nowa miłość ci służy…

Uśmiechnęłam się.

-Ile ci jeszcze zostało?- spytałam.

-2,5 roku. Camille, ja… chciałem cię jeszcze raz przeprosić, za to co zrobiłem.

Już miałam odpowiedzieć, gdy policjant powiedział: Koniec widzenia.

-Jeszcze chwilę.- powiedziałam do funkcjonariusza.

Zwróciłam się znów do Adama.

-Nie chcę poruszać tego, co kiedyś zrobiłeś…

-Dobrze, to zmieńmy temat, planujecie z Louisem ślub?

-Nawet o tym nie myślałam, szczerze mówiąc…

-Nigdy nie lubiłaś długich związków, ale przyznaję, że z Louisem jesteś już naprawdę długo, ze mną byłaś 9 miesięcy, a potem chciałaś iść do modelingu i ja się zmieniłem…

-Zmieniłeś się nie do poznania, dalej nie wiem, co wtedy się z Tobą stało…

-Zacząłem brać.- szepnął do słuchawki- a poza tym, gdy wyjechałaś do Londynu i znalazłaś sobie chłopaka, byłem zazdrosny, cholernie zazdrosny…

Koniec widzenia.

Mężczyzna złapał Adama za ramię, chłopak wstał, ale dalej miał słuchawkę przy uchu.

-Camille, chciałem ci jeszcze powiedzieć, że… że… że… że bardzo za Tobą tęsknię.

Odłożył białą słuchawkę i wraz z policjantem wyszedł z pomieszczenia. Przymknęłam oczy i poleciała z niej pojedyncza łza. Odłożyłam słuchawkę na swoje miejsce i wyszłam z Sali widzeń. Szłam długim korytarzem, potem znowu koło placu. Adam usiadł na ławce i pomachał mi. Uśmiechnęłam  się i wyszłam, usiadłam za kierownicą samochodu. Za około godzinę byłam z powrotem w domu. Mama karmiła Lily, a Liz jadła sałatkę owocową. Odłożyłam torebkę i ściągnęłam buty.

-Jak było?- spytała.

-Pogadałam  z nim trochę. Warunki ma tam beznadziejne…

-W końcu to więzienie…

Wzięłam Lily na ręce i zaczęłam ją karmić. Gdy zjadła zaczęła płakać i wkładać paluszki do buzi. Sięgnęłam po żel, który leżał na szafce i posmarowałam jej dziąsła, od razu przestała płakać.

Zadzwonił mój telefon. Louis.

Wzięłam go i poszłam na górę trzymając Lily na rękach.

-Halo?

-No nareszcie do ciebie to się dodzwonić…

-Miałam wyciszony telefon. Lily spała.

-Aha. Co dziś robiłyście?

-Byłyśmy na spacerze.

-A mała tęskni za mną?

-Bardzo.

-A ty?

-Bardzo.

-Chciałbym być z wami…

-Ale spełniasz marzenia i ja to rozumiem.

-Czasami mam tego po dziurki w nosie…

-Louis…

-Dobra, już się zamykam… Kocham Was, zadzwonię jutro.

-Dobrze, kotku, papa.

-Pa.

-I co my zrobimy?- spytałam Lily, ale właściwie skierowałam to pytanie do siebie.

Usiadłam na moim łóżku i pogłaskałam córcię po policzku. Ta uśmiechnęła się i wtuliła w moją pierś. Chwilę później przysnęła. Po 10 minutach otworzyła oczka. Zeszłyśmy na dół. Lizzie oglądała Spongeboba, usiadłam z Lily na kanapie obok i wpatrywałam się w TV. Lily leżała w pozycji pół-siedzącej. Obserwowała mnie i Lizzie, która śmiała się co chwilę z serowatego stworka. Mama robiła obiad, który mniej więcej koło 16:00 spoczął na stole. Zapiekanka z serem i szpinakiem. Nałożyłam sobie porcję i zjadłam ją w ciągu 10 minut. Lily bawiła się grzechotką, leżąc w nosidełku. Około 18:00 przyszedł tata, a wraz z nim ciocia Anne i Robin. Przywitałam się z nimi.

-Matko, jaka Lily jest podobna do Camille.- zwróciła się ciocia do mojej mamy- niebieskie oczka, blond włoski, ale usta bezwzględnie ma Louisa, nos też twój.

Uśmiechnęłam się.

Ciocia wypiła herbatę i zjadła kawałek sernika, który mama zrobiła dzień wcześniej. Około 21:30 wyszli z domu i poszli do siebie. Lily zasypiała mi na rękach, więc nie kąpałam ją. Przebrałam jej pieluszkę i śpioszki. Położyłam ją na łóżku. Sama też się przebrałam i położyłam.

Wróciłam z imprezy urodzinowej koleżanki i... kręci mi się w głowie... Dokańczamy matmę i angielski, miłego czytania!
Następny rozdział będzie dłuższy...