Rozdział 67.

Rano obudził mnie dzwonek telefonu. Otworzyłam oczy, a Lou położył się na brzuchu.

-Halo?

-Camille, tu Eddie.

-Hej. Poczekaj chwilkę.

Wstałam powoli i wyszłam z sypialni zamykając ją uprzednio.

-No możesz mówić.

-Dostałem zaproszenie dla ciebie na rozdanie nagród MTV za dwa tygodnie, jesteś nominowana w czterech kategoriach: Teledysk Roku, Piosenkarka Roku, Debiut Roku, Singiel Roku. Było by dobrze, gdybyś pojechała do NY…

-…Eddie, ale jak ty sobie to wyobrażasz…

-…poczekaj, Louis z chłopakami także jest nominowany, więc pojechałabyś z nimi…

-…ponownie się pytam jak ty sobie to wyobrażasz…

-…Camille obecność na tym rozdaniu, jest bardzo ważna, może zaważyć na twojej karierze…

-… tak jakby jestem w 8 miesiącu ciąży, nie wiem, czy po prostu taka długa podróż nie zaszkodzi dziecku…

-…rozmawiałem z twoją lekarką i ona uważa, że twój stan jest bardzo dobry…

-… ja teraz nie wiem, muszę pogadać z Louisem, najwyżej napiszę ci moją decyzję sms- em.

-Dobrze, ale proszę cię.

-Przemyślę to. Do zobaczenia.

-Cześć.

Spojrzałam na zegarek. 10:45.

Pocałowałam chłopaka w ucho, położyłam się i zasnęłam. Obudziłam się, tak gdzieś koło godziny 12:30. Louis ubierał się akurat.

-Wyspałaś się?- spytał zawiązując sznurek od dresów.

-Nie wiem.

-Coś się stało?

-Eddie dzwonił do mnie rano…

-… no i…

-Powiedział, że  jestem nominowana w nagrodach MTV w czterech kategoriach i że dobrze by było, żebym tam pojechała.

-On wie w jakim jesteś stanie?

-Wie i on mówi, że gadał z moją lekarką i ona nie widzi przeciwskazań…

-Chcesz tam jechać?

-Ja chcę jednego, żeby Lily była zdrowa.

-My z chłopakami także jesteśmy nominowani…

-Wiem, dlatego, jakoś tak bardziej poważnie do tego podeszłam.

-Jeżeli lekarka nie widzi żadnych problemów, no to mogłabyś jechać, może to zaważyć na Twojej późniejszej karierze…

Przemyślałam chwilkę słowa chłopaka.
-Masz rację, a kiedy wy wyjeżdżacie?

-Za 3,4 dni.

-Ja pierdziele, przecież ja nie mam sukni…

-Może Cara coś uszyje…

-Ale to jest mało czasu, zadzwonię do niej i się spytam. Odpiszę także Eddiemu.

-Ok.

Wykręciłam numer do Cary. Odebrała, a właściwie krzyknęła do telefonu.

-HALO?! CZEKAJ!

HARRY, ŚCISZ TĄ MUZYKĘ, NIE SŁYSZĘ NIC!!!

-No już. Co tam Camille?

-Mam problem.

-Jaki?- dziewczyna chyba się przestraszyła.

-Za dwa tygodnie mam rozdanie nagród i nie mam sukienki…

-Hmmm… Czekaj, co by pasowało na ciebie. Bardzo ładnie będzie wyglądał granat, albo czerń… Przyjedź do mnie, bo muszę z ciebie zdjąć miarę… Zaraz znajdę jakiś fajny materiał…

-Uszyjesz mi ją?

-Oczywiście, ta sukienka będzie przełomem w mojej karierze, mam wizję…

-Boże Cara, kocham cię…

-Nie ma za co, ale streszczaj się i przyjeżdżaj…

-Ok.

Ubrałam się, zjadłam przygotowane przez Louisa śniadanie i pojechałam do Cary, mój chłopak z kolei pojechał do Liama, dziewczyna zdjęła ze mnie miarę i po godzinie zabrała się do szycia. Nudziło mi się, więc zostałam u mojej przyjaciółki i jej narzeczonego. Oglądałam telewizję, a Hazza coś gotował. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Harry wytarł ręce i podszedł. Otworzył je, stała tam kobieta, brunetka z włosami upiętymi w koka, była dość niska, a jej stopy zdobiły czarne kozaki i mężczyzna- z deka łysy, ubrany był w kurtkę z kożuszkiem przy szyi, a na nogach miał brązowe sztyblety. Mieli może nie wiem, 35- 40 lat.

-Dzień dobry- powiedział mężczyzna- czy to tu mieszka Cara Galderman?

-Państwo są z jakiejś gazety, albo telewizji?

-Nie, nie, nie, jesteśmy osobami czysto prywatnymi, mamy sprawę do Cary…

-W takim razie, proszę…

Stanęli w  korytarzu i spojrzeli się na mnie, niepozornie wzięłam poduszkę i zakryłam nią brzuch, a było to trudne.

-Cara! Ktoś do ciebie przyszedł.- Harry zawołał narzeczoną.

Wyszła z pracowni. Kobieta uśmiechnęła się szeroko, miałam wrażenie, że chce jej się płakać…

-Państwo w jakiej sprawie?- spytała.

-Nazywam się Eva, a to mój mąż Damien na nazwisko mamy Galderman… no i jesteśmy twoimi rodzicami.

Spojrzałam na Carę. Jej ręka się zatrzęsła, do oczu napłynęły łzy, na twarzy zrobiła się czerwona, aż jej żyła wyszła na szyi.

Harry patrzył się raz na mnie, raz na Carę, a raz na jej rodziców.

-Problem w tym, że ja nie mam rodziców.- powiedziała dziewczyna zaciskając dłoń w pięść.

-No tak, ale to ja cię urodziłam, a to jest twój ojciec.

-Ja nie mam ani matki, ani ojca, rozumiecie?

-Cara, 20 lat temu urodziłam cię i oddałam cię do okna życia, bo nie mieliśmy pieniędzy na twoje wychowanie, jak się urodziłaś, mieliśmy po 16 lat…

-… gówno mnie to obchodzi, kobieto, nie mam matki, wychowałam się w przytułku…

-…ale Cara…- zwrócił się mężczyzna

-… nie wkurzaj mnie człowieku, nie życzę sobie, aby moje imię było na twoich ustach- zauważyłam, że za ręki Cary kapie krew, Harry podszedł do dziewczyny, chciał ją przytulić, ale dziewczyna się odsunęła- nie mam rodziców, nigdy nie miałam i nigdy mieć nie będę, jestem sierotą, która teraz ułożyła sobie życie, a wy tak sobie przychodzicie ni stąd ni zowąd i z uśmiechem na twarzy oznajmiacie mi, że jesteście moimi rodzicami. Po co wy tu w ogóle przyszliście…

-…chcieliśmy ci wszystko wytłumaczyć…

-… a ja mam głęboko gdzieś wasze jakiekolwiek słowa, może zależy wam na jakichś pieniądzach, co? No przyznajcie się…

-… wiemy, że zrobiliśmy ci krzywdę…

-… krzywdę?! Czy wy rozumiecie w ogóle co znaczy to słowo?! Wiecie, jak czuje się dziecko, które jest samo?! Dojrzewa, dorasta i wchodzi w dorosłe życie samo?! Nie wiecie... Wy pewnie macie rodziców i dorastaliście przy nich...

-…nie mieliśmy pieniędzy…

-… gówno mnie to obchodzi, a poza tym, jeśli rzeczywiście nie mieliście pieniędzy trzeba było chociaż mnie odwiedzać, nie oczekiwałabym prezentów, słodyczy itp, ale miłości i zrozumienia...

-… Cara…

-…mówiłam coś… teraz wy nie istniejecie i jesteście dla mnie nikim.

-…Cara…

-KU**A MÓWIŁAM COŚ… WYPIERD****CIE MI STĄD, BO JAK NIE TO DZWONIĘ PO POLICJĘ… Harry, pomóż im wyjść.

Loczek zaprowadził ich do drzwi, ubrali się i wyszli. Cara spojrzała na swoją rękę, poszła do łazienki. Zamykając się uprzednio. Pukałam do niej, ale nie chciała otworzyć, przez cały czas odpowiadała mi cisza. Hazza też próbował, był w takim szoku, w jakim nigdy go nie widziałam… Po prawie trzech godzinach wyszła zapłakana, usiadła obok mnie na kanapie i przytuliłam ją. Tak siedziałyśmy kolejną godzinę. Harry siedział naprzeciwko na fotelu i patrzył się na nas. Nie wiedział co robić, było to widać w jego oczach… Dziewczyna usiadła prosto i otarła łzy chusteczką. Podeszła do Hazzy, usiadła mu na kolanach i wtuliła się w jego szyję. Chłopak otulił ją ramieniem i pocałował w czoło. Po jakichś 20 minutach, dziewczyna uspokoiła się całkowicie, wstała i poszła do pracowni. Usiadłam po turecku.

-I co teraz?- spytałam szeptem Hazzę.

-Nie wiem. To musi być jakaś masakra, dowiedzieć się z dnia na dzień o rodzicach.

Kiwnęłam głową. Dzwonek do drzwi. Cara krzyknęła: Jeśli to znowu oni, dzwonię po gliny.

Hazza podszedł do drzwi. Louis.

-Przyszedłem odebrać ciężarną…- powiedział uśmiechnięty, ale gdy zobaczył moją nieźle zamyśloną minę spojrzał na Hazzę- co się stało?- dodał.

-Cam opowie ci później.

-Ok. Słonko jedziemy?

-Tak, poczekaj chwilkę.

Poszłam do pracowni Cary, dziewczyna przytuliła mnie mocno i ucałowała w policzek.

-Jak skończę od razu zadzwonię…- szepnęła.

Uśmiechnęłam się.

-Papa Cara.

-Pa.

Pożegnałam się także z loczkiem, dałam mu całusa w policzek, Lou pomógł założyć mi płaszcz i wyszliśmy. Opowiedziałam mu całą historię, po wysłuchaniu jej był w niemałym szoku.

Ale nie dziwię mu się… Ja mało na zawał tam nie padłam.

-Jesteś głodna?- spytał, gdy przeszliśmy przez drzwi frontowe.

-Nie.- pomógł mi zdjąć płaszcz. Ściągnęłam botki i usiadłam na fotelu w salonie.

-A coś do picia?

-Nie, słonko, dziękuję, jedynie możesz mi przynieść witaminy do łyknięcia.

Chłopak wyjął z pudełka tabletkę i ze szklanką wody przyniósł mi do salonu. Połknęłam i popiłam. Podłożyłam sobie pod plecy mięciutką poduszkę. Ulga, mój kręgosłup ledwo co żyje… Usłyszałam dźwięk dzwonka mojego telefonu.

-Cholera jasna, chwili spokoju nie ma.

Lou wyszedł z kuchni, pogrzebał w torebce i odebrał go.

Słyszałam tylko jego odpowiedzi: Halo… nie Camille śpi, co jej przekazać… nie mogę jej obudzić, odpoczywa… mam jej coś przekazać, czy nie… w takim razie, dzwoń jutro… na razie.

-Kto to?

-Nikt ważny…- odpowiedział wyciszając mój telefon.

-Lou?

-Co?

-Kto to był?

-Nathan, nie wiem, perkusista.

-Co chciał?

-Nie wiem, powiedział, że zadzwoni jutro.

-Ok.

Coś mnie tknęło i usiadłam przy fortepianie. Zaczęłam. Po chwili Lily kopnęła lekko. Oho zaczyna się. Przesuwałam palcami po kolejnych klawiszach, a mała tańczyła, że aż musiałam przestać.

-Co jest?- spytał Lou, gdy nagle skończyłam.

-Tancerka…

Uśmiechnął się.

Dochodziła 18:00, włączyłam komputer. Weszłam na Youtube. Ktoś dodał 1,5 godzinny filmik z mojego koncertu, nałożyłam słuchawki i odtworzyłam. Nie wiem, w którym momencie przysnęłam. Otworzyłam oczy. Byłam na Sali szpitalnej. W oknie naprzeciwko łóżka stali Niall, Liam, Hazza, Zayn, płacząca Cara, moja mama, tata, brat, Kristen, ciocia Anne, Mama Louisa i wiele innych osób. Na taborecie obok siedzi Louis i trzyma moją bladą rękę, czuję, jak spadają na nią ciepłe kropelki. Moja dłoń się trzęsie. Lou trzyma na rękach Lily, ale ona nie jest niemowlakiem, to już duża dziewczynka, co najmniej dwuletnia… Patrzy się raz na mnie, raz na swojego tatę. Nagle zauważyła białego gołąbka w oknie i zeskoczyła z kolan Louisa. Patrzę się na nią, a ona lekko puka w szybkę. Gołąbek opiera główkę o szybę… Robi się ciemno, Louis wykrzykuje moje imię, słyszę głęboki szloch Cary, mama Louisa woła Lily i słyszę, jak wychodzą z sali… Boże, Camille, obudź się, obudź…

Otworzyłam oczy. Było ciemno, na moim czole czułam kropelki potu, oddychałam bardzo nierównomiernie. Moje dłonie się trzęsły. Odłożyłam komputer na bok, zamknęłam od niego klapę. Zapaliłam światło. To na szczęście był zły sen… Napiłam się wody. Była godzina 1:04.

Weszłam na górę i wzięłam prysznic. Lou spał. Ubrałam koszulkę i położyłam się koło niego. Chłopak obudził się, gdy kładłam się obok niego. Przykrył mnie kołdrą. Położył rękę na brzuchu i zasnęliśmy.

Gruba sprawa, nie?
Zaraz zaczynam się uczyć niemca i fizyki... Miłego czytania, dziewczyny.
Love ya All :)